Tytuł prawny do nieruchomości – rodzaje i skutki prawne

Joanna Opublikowano 26 września 2024

Nieczęsto zdarzają się sytuacje, że jesteśmy poproszeni o wskazanie tytułu prawnego do nieruchomości oraz jego udokumentowanie. Czym zatem jest tytuł prawny do nieruchomości? Jakie dokumenty go określają oraz jakie skutki prawne niesie za sobą posiadany tytuł prawny do władania nieruchomością? O tym m.in. można się dowiedzieć w niniejszym artykule.

Szukasz numeru księgi wieczystej?
Znajdź go na podstawie adresu nieruchomości lub numeru działki:
Wejdź na Ksiegiwieczyste.pl
Sprawdź, jakie to proste!

Z uwagi na brak w prawodawstwie polskim jednoznacznej definicji tytułu prawnego do nieruchomości zdefiniowanie go oparto o orzecznictwa sądowe. Przyjmuje się, że tytuł prawny do nieruchomości to podstawa prawna uprawnienia osoby do korzystania z nieruchomości.

Potwierdzenie braku definicji tytułu prawnego do nieruchomości stanowi m.in. uzasadnienie wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 31 marca 2011 r., sygn. akt II SA/Ol, 100/2011, w którym możemy przeczytać:

„Mając na uwadze brak legalnej definicji pojęcia „tytuł prawny do lokalu mieszkalnego lub domu” i opierając się jedynie na dorobku doktryny i judykatury należy stwierdzić, że tytuł prawny posiadają zarówno właściciele, najemcy, jak również osoby korzystające z mieszkania czy domu na podstawie użyczenia, np. zamieszkując u rodziców, rodzeństwa, czy też nawet osób obcych.

W świetle takich ustaleń należałoby przyjąć, że jedynie osoby zamieszkujące w lokalu mieszkalnym lub domu wbrew obowiązującym przepisom lub woli właścicieli nieruchomości (tzw. dzicy lokatorzy) nie posiadają tytułu prawnego do lokalu mieszkalnego lub domu”.

Jak wynika z powyższego, tytuł prawny do nieruchomości wiąże się nie tylko z posiadaniem prawa własności do nieruchomości, użytkowania wieczystego, najmu czy dzierżawy, ale również jak określa ustawa o ochronie praw lokatorów, tytuł prawny do nieruchomości posiadają osoby będące najemcą lokalu bądź korzystające z lokalu na podstawie innego tytułu prawnego niż prawo własności (wyrok Sądu Najwyższego – Izba Cywilna z dnia 22 kwietnia 2005 r., sygn. akt II CK 655/2004, Monitor Prawniczy 2005/10 str. 479), gdzie stwierdzono:

„Zgodnie z treścią art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów przez lokatora należy rozumieć najemcę lokalu lub osobę używającą lokal na podstawie innego tytułu prawnego niż prawo własności. Nie powinno ulegać wątpliwości, że chodzi tu o każdy tytuł do władania lokalem, w tym także taki, którego źródłem jest uprawnienie o charakterze obligacyjnym”.

Uprawnienia do korzystania z lokalu unormowane zostały w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (k.c.).

Rodzaje tytułów prawnych do nieruchomości i ich skutki prawne

W Polsce najczęściej występującymi tytułami prawnymi do nieruchomości są:

prawo własności,
prawo użytkowania wieczystego,
współwłasność,
najem,
podnajem,
dzierżawa,
prawo dożywocia,
użytkowanie,
użyczenie,
służebność gruntowa,
służebność mieszkania.

Poniżej omawiamy wybrane z nich.

Prawo własności

To prawo stojące najwyżej w hierarchii praw do nieruchomości. Definicję prawa własności określa art. 144 Kodeksu cywilnego. W myśl tego przepisu, w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego właściciel może, z wyłączeniem innych osób, korzystać z rzeczy zgodnie ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem swego prawa, w szczególności może pobierać pożytki i inne dochody z rzeczy. W tych samych granicach właściciel nieruchomości może rozporządzać rzeczą. Dokumentem potwierdzającym prawo własności może być akt notarialny czy odpis zupełny księgi wieczystej. W księdze wieczystej prawo własności jest wpisane w Dziale II księgi wieczystej „Własność” (rubryka 2.2):

Źródło: Ekw. ms.gov.pl – Prawo własności jako tytuł prawny do nieruchomości. Przykład wpisu w księdze wieczystej.

Przeczytaj: Odpis z księgi wieczystej – jak najszybciej uzyskać?

Współwłasność

Definicje prawa współwłasności określa art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny. Przepis ten wskazuje, że własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (współwłasność). Oznacza to, że współwłasność dotyczy tylko jednej rzeczy, której nie można podzielić, a każdy współwłaściciel może władać tą rzeczą zgodnie z przysługującym mu prawem.

Każdy ze współwłaścicieli jest uprawniony do współposiadania rzeczy wspólnej oraz do korzystania z niej w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli (art. 206 k.c.). Pożytki i inne przychody z rzeczy wspólnej przypadają współwłaścicielom w stosunku do wielkości udziałów; w takim samym stosunku współwłaściciele ponoszą wydatki i ciężary związane z rzeczą wspólną (art. 207 k.c.). Informacja o prawie współwłasności znajduje się w księdze wieczystej w Dziale II „Własność”. Osobę współwłaściciela wpisuje się w rubryce 2.2 tego działu. Powstanie współwłasności powodują takie zdarzenia prawne jak: spadek, małżeństwo, spółka cywilna, orzeczenie sądu, czynność prawna oraz inne.

Najem

Tytuł prawny do nieruchomości - najem

Prawo najmu powstaje na podstawie umowy zawartej pomiędzy właścicielem nieruchomości, zwanym wynajmującym, a najemcą. Dokumentem, na podstawie którego powstaje prawo najmu, jest umowa najmu.

Definicję umowy najmu określa art. 659 § 1 k.c., w myśl którego przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Umowa najmu nieruchomości lub pomieszczenia na czas dłuższy niż rok powinna być zawarta na piśmie. W razie niezachowania tej formy poczytuje się umowę za zawartą na czas nieoznaczony.

Najem zawarty na czas dłuższy niż lat dziesięć poczytuje się po upływie tego terminu za zawarty na czas nieoznaczony. W razie zbycia rzeczy najętej w czasie trwania najmu nabywca wstępuje w stosunek najmu na miejsce zbywcy; może jednak wypowiedzieć najem z zachowaniem ustawowych terminów wypowiedzenia. Powyższe uprawnienie do wypowiedzenia najmu nie przysługuje nabywcy, jeżeli umowa najmu była zawarta na czas oznaczony z zachowaniem formy pisemnej i z datą pewną, a rzecz została najemcy wydana.

W razie śmierci najemcy lokalu mieszkalnego w stosunek najmu lokalu wstępują: małżonek niebędący współnajemcą lokalu, dzieci najemcy i jego współmałżonka, inne osoby, wobec których najemca był obowiązany do świadczeń.

Zgodnie z kodeksem cywilnym § 2 art. 691, osoby wymienione w § 1 wstępują w stosunek najmu lokalu mieszkalnego, jeżeli stale zamieszkiwały z najemcą w tym lokalu do chwili jego śmierci.

Małżonkowie są najemcami lokalu bez względu na istniejące między nimi stosunki majątkowe, jeżeli nawiązanie stosunku najmu lokalu mającego służyć zaspokojeniu potrzeb mieszkaniowych założonej przez nich rodziny nastąpiło w czasie trwania małżeństwa. Jeżeli między małżonkami istnieje rozdzielność majątkowa albo rozdzielność majątkowa z wyrównaniem dorobków do wspólności najmu stosuje się odpowiednio przepisy o wspólności ustawowej (art. 6801 § 1 k.c.).

Prawo najmu może być ujawnione w Dziale III księgi wieczystej prowadzonej dla danej nieruchomości. Wpis prawa najmu do księgi wieczystej prowadzonej dla danej nieruchomości zabezpiecza stosunek najmu szczególnie przed skutkiem zbycia nieruchomości w takcie trwania najmu. Jednakże wpis umowy najmu do księgi wieczystej nie wyłącza możliwości jej zbycia przez dotychczasowego właściciela.

Podnajem

Prawo podnajmu określa art. 668 § 1 k.c., zgodnie z którym najemca może rzecz najętą oddać w całości lub w części osobie trzeciej do bezpłatnego używania albo w podnajem, jeżeli umowa najmu tego nie zabrania.

W razie oddania rzeczy osobie trzeciej, zarówno najemca, jak i osoba trzecia, są odpowiedzialni względem wynajmującego za to, że rzecz najęta będzie używana zgodnie z obowiązkami wynikającymi z umowy najmu.

Stosunek wynikający z zawartej przez najemcę umowy o bezpłatne używanie lub podnajem rozwiązuje się najpóźniej z chwilą zakończenia stosunku najmu (art. 668 § 2 k.c.).

Dzierżawa

Prawo dzierżawy definiuje art. 693. § 1. K.C. Przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Tytułem prawnym do nieruchomości przekazanej w dzierżawę jest umowa dzierżawy z podpisem notarialnie poświadczonym. W myśl art. 16 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece, prawo dzierżawy ujawnia się w treści księgi wieczystej.

Przeczytaj: Umowa najmu a umowa dzierżawy – różnice

Użyczenie

Przez umowę użyczenia użyczający zobowiązuje się zezwolić biorącemu, przez czas oznaczony lub nieoznaczony, na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy (art. 710 k.c.). Po zakończeniu użyczenia biorący do używania obowiązany jest zwrócić użyczającemu rzecz w stanie niepogorszonym; jednakże biorący nie ponosi odpowiedzialności za zużycie rzeczy będące następstwem prawidłowego używania. Jeżeli biorący do używania powierzył rzecz innej osobie, obowiązek powyższy ciąży także na tej osobie. Tytułem prawnym do nieruchomości przekazanej w użyczenie jest umowa użyczenia z podpisem notarialni poświadczonym.

Dożywocie

Tytuł prawny do nieruchomości - dożywocie

Umowę o dożywocia określa art. 908 § 1 k.c., który mówi, że jeżeli w zamian za przeniesienie własności nieruchomości nabywca zobowiązał się zapewnić zbywcy dożywotnie utrzymanie (umowa o dożywocie), powinien on, w braku odmiennej umowy, przyjąć zbywcę jako domownika, dostarczać mu wyżywienia, ubrania, mieszkania, światła i opału, zapewnić mu odpowiednią pomoc i pielęgnowanie w chorobie oraz sprawić mu własnym kosztem pogrzeb odpowiadający zwyczajom miejscowym.

Tytułem prawnym do nieruchomości w przypadku dożywocia jest umowa o dożywocie sporządzona w formie aktu notarialnego. Umowę dożywocia ujawnia się w treści księgi wieczystej w jej Dziale III.

Ponieważ rękojmia wiary publicznej ksiąg wieczystych nie działa przeciwko dożywociu, co wynika z art. 7 ustawy o księgach wieczystych i hipotece, może się zdarzyć, że obciążenie to nie będzie wpisane do Działu III księgi wieczystej. Aby ustrzec się nabycia nieruchomości obciążonej dożywociem, należy sprawdzić podstawę wpisu własności umieszczonej w Dziale II – Własność. Jeżeli pojawi się tam umowa dożywocia, należy upewnić się, że umowa ta wygasła. Umowa dożywocia wygasa na skutek śmierci dożywotnika lub złożonym przez niego oświadczeniu o zrzeczeniu się tego prawa.

Przeczytaj: Prawo dożywocia w księdze wieczystej – co to oznacza?

Użytkowanie – ograniczone prawo rzeczowe

Prawo użytkowania polega na tym, że rzecz można obciążyć prawem do jej używania i do pobierania jej pożytków (art. 252 k.c.). Zakres użytkowania można ograniczyć przez wyłączenie oznaczonych pożytków rzeczy. Wykonywanie użytkowania nieruchomości można ograniczyć do jej oznaczonej części.

Użytkowanie jest niezbywalne. Użytkowanie wygasa wskutek niewykonywania przez lat dziesięć (art. 256 k.c.).

Użytkownik powinien wykonywać swoje prawo zgodnie z wymaganiami prawidłowej gospodarki. Tytułem prawnym do nieruchomości przekazanej w użytkowanie jest akt notarialny (art. 158 w zw. z art. 245 k.c. i w związku z art. 41 ust. 2 p.p.m.).

Służebność gruntowa

Służebność to obciążenie jednej nieruchomości na rzecz drugiej.

Nieruchomość można obciążyć na rzecz właściciela innej nieruchomości (nieruchomości władnącej) prawem, którego treść polega bądź na tym, że właściciel nieruchomości władnącej może korzystać w oznaczonym zakresie z nieruchomości obciążonej, bądź na tym, że właściciel nieruchomości obciążonej zostaje ograniczony w możności dokonywania w stosunku do niej określonych działań, bądź też na tym, że właścicielowi nieruchomości obciążonej nie wolno wykonywać określonych uprawnień, które mu względem nieruchomości władnącej przysługują na podstawie przepisów o treści i wykonywaniu własności (służebność gruntowa).

Służebność gruntowa może mieć jedynie na celu zwiększenie użyteczności nieruchomości władnącej lub jej oznaczonej części.

Zakres służebności gruntowej i sposób jej wykonywania oznacza się, w braku innych danych, według zasad współżycia społecznego przy uwzględnieniu zwyczajów miejscowych. Służebność gruntowa powinna być wykonywana w taki sposób, żeby jak najmniej utrudniała korzystanie z nieruchomości obciążonej (art. 288 k.c.).

Tytułem prawnym do nieruchomości obciążonej służebnością gruntowa jest umowa w formie aktu notarialnego.

Przeczytaj: Służebność drogi koniecznej – jak ją ustanowić?

Służebność mieszkania

Tytuł prawny do nieruchomości - służebność mieszkania

Nieruchomość można obciążyć na rzecz oznaczonej osoby fizycznej prawem, którego treść odpowiada treści służebności gruntowej (służebność osobista, Art. 296).

Do służebności osobistych stosuje się odpowiednio przepisy o służebnościach gruntowych z zachowaniem przepisów rozdziału niniejszego. Zakres służebności osobistej i sposób jej wykonywania oznacza się, w braku innych danych, według osobistych potrzeb uprawnionego z uwzględnieniem zasad współżycia społecznego i zwyczajów miejscowych. Służebność osobista wygasa najpóźniej ze śmiercią uprawnionego. Służebności osobiste są niezbywalne. Nie można również przenieść uprawnienia do ich wykonywania (art. 296 – 300 k.c.).

Mający służebność mieszkania może korzystać z pomieszczeń i urządzeń przeznaczonych do wspólnego użytku mieszkańców budynku (co wynika z art. 302 § 1 k.c.). Mający służebność mieszkania może przyjąć na mieszkanie małżonka i dzieci małoletnie. Inne osoby może przyjąć tylko wtedy, gdy są przez niego utrzymywane albo potrzebne przy prowadzeniu gospodarstwa domowego. Dzieci przyjęte jako małoletnie mogą pozostać w mieszkaniu także po uzyskaniu pełnoletniości.

Można się umówić, że po śmierci uprawnionego służebność mieszkania przysługiwać będzie jego dzieciom, rodzicom i małżonkowi.

Służebności osobistej nie można nabyć przez zasiedzenie. Tytułem prawnym do nieruchomości obciążonej służebnością mieszkania jest umowa w formie aktu notarialnego.

Służebności mieszkania nie można mylić z dożywociem. W tym pierwszym prawie, nie ma obowiązku dbania o dobro uprawnionego.

Prawo służebności mieszkania może być wpisane do Działu III księgi wieczystej prowadzonej dla nieruchomości.

Przeczytaj: Służebność mieszkania – jak ją ustanowić i jakie daje prawa?

Spółdzielcze tytuły prawne do lokalu

Spółdzielcze lokatorskie prawo do lokalu mieszkalnego

Przez umowę o ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego spółdzielnia zobowiązuje się oddać osobie, na rzecz której ustanowione jest prawo, lokal mieszkalny do używania, a osoba ta zobowiązuje się wnieść wkład mieszkaniowy oraz uiszczać opłaty określone w ustawie i w statucie spółdzielni (art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 15 grudnia 200r. o spółdzielniach mieszkaniowych).

Spółdzielcze lokatorskie prawo do lokalu mieszkalnego może być ustanowione na rzecz członka spółdzielni albo członka spółdzielni i jego małżonka. Spółdzielcze lokatorskie prawo do lokalu mieszkalnego może być ustanowione w budynku stanowiącym własność lub współwłasność spółdzielni. Spółdzielcze lokatorskie prawo do lokalu mieszkalnego jest niezbywalne, nie przechodzi na spadkobierców i nie podlega egzekucji.

Spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu (ograniczone prawo rzeczowe)

Spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego powstaje z chwilą zawarcia umowy pomiędzy spółdzielnią a członkiem spółdzielni. Spółdzielnia zobowiązuje się oddać członkowi lokal, a członek zobowiązuje się wnieść wkład budowlany oraz uiszczać opłaty określone w ustawie i w statucie spółdzielni.

Spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu jest prawem zbywalnym, przechodzi na spadkobierców i podlega egzekucji. Jest ono ograniczonym prawem rzeczowym. Zbycie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu obejmuje także wkład budowlany. Dopóki prawo to nie wygaśnie, zbycie samego wkładu jest nieważne.

Nadmienić należy, że po 31 lipca 2007 r. ustanawianie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego zostało zabronione. Istniejące na rynku prawa spółdzielcze są pozostałością po dawnych prawach i świadczą o tym, że nie zostały przekształcone w prawo własności.

Dla spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego może być prowadzona księga wieczysta (zob. Księga wieczysta dla spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu – jak założyć?).

Jakie dokumenty potwierdzają tytuł prawny do nieruchomości?

Tytuł prawny do nieruchomości potwierdzają takie dokumenty jak:

odpis zupełny lub zwykły księgi wieczystej,
odpis aktu notarialnego,
umowa najmu,
umowa dzierżawy,
decyzja administracyjna czy postanowienia sądu,
wypis z rejestru gruntów i wyrys z mapy ewidencyjnej.

Dokumenty potwierdzające tytuł prawny do nieruchomości

Odpis zupełny księgi wieczystej przedstawiający ostatni stan wpisów w księdze wieczystej oraz wzmianki o wnioskach, skargach na orzeczenia referendarzy sądowych, apelacjach skargach kasacyjnych i wszczęciu postępowań z urzędu jest dokumentem poświadczającym ustalony stan prawny nieruchomości, przez co należy rozumieć stan praw odnoszących się do nieruchomości.

Stan praw odnoszący się do nieruchomości określają wpisy ujęte w Dziale II, III i IV księgi wieczystej. Wpisy ujęte w Dziale I księgi wieczystej nie tworzą stanu prawnego, przy czym nie można ustalić stanu prawnego nie biorąc pod uwagę wpisów ujętych w Dziale I-O księgi wieczystej „Oznaczenie nieruchomości”.

Dział II księgi wieczystej przeznaczony jest na wpisy:

uprawnionych z tytułu własności, wysokości ich udziałów lub rodzaju wspólności,
wpisy dotyczące użytkowania wieczystego.

Podstawę prawną wpisu w Dziale II stanowią akty notarialne, orzeczenia sądu, decyzje administracyjne lub zaświadczenia.

Dział III księgi wieczystej jest przeznaczony na wpisy:

ograniczonych praw rzeczowych (własność, użytkowanie wieczyste) z wyjątkiem hipoteki,
prawa osobiste (prawo najmu, odkupu, pierwokupu, dożywocia),
roszczenia z wyjątkiem hipotek (roszczenie o przeniesienie prawa własności nieruchomości lub użytkowania wieczystego, roszczenia wynikające z określenia zarządu nieruchomością przez współwłaścicieli lub użytkowników wieczystych, roszczenia współwłaścicieli wyłączającego uprawnienie do zniesienia współwłasności).

Podstawę wpisu do księgi wieczystej ograniczonych praw rzeczowych i roszczeń stanowi dokument obejmujący oświadczenie właściciela nieruchomości o ustanowieniu tego prawa albo obejmujący zgodę na wpis roszczenia. Dokument taki powinien by sporządzony na piśmie z podpisem notarialnie poświadczonym (art. 31 ust. 1 ustawy o księgach wieczystych i hipotece, dalej u.k.w.h.).

Pomimo, że ujawnienie w Dziale III praw osobistych i rzeczowych ma charakter deklaratywny to poprzez wpis do księgi wieczystej, prawa te stają się bardziej skuteczne względem każdoczesnego nabywcy prawa (art. 17 u.k.w.h.).

Księgi wieczyste są jawne, a ich publiczny charakter powoduje, iż w procesie nie można zasłaniać się nieznajomością wpisów w księdze wieczystej. Podniesienie, więc w procesie zarzutu nieznajomości treści księgi wieczystej będzie bezskuteczne.

Księgi wieczyste obok funkcji informacyjnych pełnią również funkcję materialno-prawną, co przejawia się m.in. w tym, że:

domniemywa się, że prawo jawne z księgi wieczystej jest wpisane zgodnie z rzeczywistym stanem prawnym,
domniemywa się, że prawo wykreślone nie istnieje (art. 3, ust. 1,2 u.k.w.h.),
w razie niezgodności między stanem prawnym nieruchomości ujawnionym w księdze wieczystej a rzeczywistym stanem prawnym, treść księgi rozstrzyga na korzyść tego, kto przez czynność prawną z osobą uprawnioną według treści księgi nabył własność lub inne prawo rzeczowe (rękojmia wiary publicznej ksiąg wieczystych, art. 5 u.k.w.h.),
przeciwko domniemaniu prawa wynikającemu z wpisu w księdze wieczystej nie można powoływać się na domniemanie prawa wynikające z posiadania (art. 4 u.k.w.h.).

Warunkiem powstania prawa rzeczowego takiego jak:

użytkowanie wieczyste (art. 27 ustawy z dnia 21.08.1997 r. o gospodarce nieruchomościami),
odrębnej własności lokalu (art. 7 ust. 2 o własności lokali),
ustanowienie hipoteki (art. 67 u.k.w.h.)

jest wpis do księgi wieczystej.

Natomiast w przypadku spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego ustawa nie nakłada obowiązku zakładania i prowadzenia księgi wieczystej. Prowadzenie księgi wieczystej dla tego prawa zależy od woli osoby, której to prawo przysługuje. Jeżeli osoba ta nie składa wniosku o założenie księgi wieczystej dla posiadanego prawa to, prawo to może zostać ujawnione w Dziale III księgi wieczystej. Przy czym, założenie i prowadzenie księgi wieczystej dla spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego może nastąpić tylko w przypadku, gdy spółdzielnia posiada prawo własności albo użytkowanie wieczyste do gruntu, na którym stoi budynek.

W zasadzie, aby udokumentować prawo do nieruchomości wystarczającym będzie przedłożenie odpisu zupełnego księgi wieczystej posiadającego charakter dokumentu urzędowego. Natomiast w sytuacjach spornych bądź braku księgi wieczystej dla nieruchomości, dokumentem potwierdzającym prawo do nieruchomości będą dokumenty, które stanowią podstawę wpisu do księgi wieczystej i które zostały określone w art. 31-34 ustawy z dnia 6 lipca 1982r. o księgach wieczystych i hipotece.

W myśl przepisów ujętych w wymienionych w/w artykułach (31-34) wpis do księgi wieczystej może być dokonany na podstawie dokumentu z podpisem notarialnie poświadczonym, jeżeli przepisy szczególne nie przewidują innej formy dokumentu. Przez przepisy szczególne należy rozumieć zarówno ustawę o księgach wieczystych i hipotece jak i inne akty prawne.

Przeczytaj również: Roszczenie o opłatę przekształceniową – wykreślenie wpisu z księgi wieczystej

Podstawa prawna: